به گزارش مشرق،‌ اغلب بازیگرانی که از تئاتر قدم به سینما و تلویزیون گذاشته اند، به دلیل تجربیاتی که روی صحنه و در اجراهای زنده پیدا می کنند، همواره نقش هایی که به آنها سپرده می شود را باور پذیر ایفا کرده و تمام انرژی خود را روی کاری که به آنها پیشنهاد شده می گذارند.
امیررضا دلاوری یکی از بازیگران جوان بی حاشیه ای است که او نیز خاک صحنه خورده این حرفه است و بعد وارد عرصه سینما و تلویزیون شده است و در کارهای بسیاری از جمله «عملیات ۱۲۵»، «زخم»، «یادداشت های یک زن خانه دار»، «خودزنی»، «چ»، «بیداری»، «ما چند نفر» و… .
بازیگری که این اواخر بازی خوبش را در اپیزود «چهارگاه» به کارگردانی بیژن میرباقری از مجموعه «روزهای بهتر» شاهد هستیم. بازیگری که سال گذشته در مجموعه «پریا» حضور پیدا کرده و نقش یک وکیل را به خوبی و دلنشین بازی کرد. همچنین با فیلم «آزادی به قید شرط» در جشنواره فیلم فجر حضور پیدا کرد. از این رو بانی فیلم با وی گفت و گویی پیرامون فعالیت های اخیرش و وضعیت سینما و تلویزیون داشته که در ادامه می خوانید:من همیشه می گویم که کار من بازیگری است و نباید خودم را محدود کنم. ضمن اینکه با توجه به علاقه ای که به تئاتر دارم، در کنار آن سینما و تلویزیون هم برایم جذاب است. من هم سعی می کنم تا جایی که امکان داشته باشد، نقش های متفاوت را بازی کنم. چون شرایط به گونه ای است که اگر یک بازیگر بتواند از عهده یک نقش به خوبی بربیاید و آن نقش جا بیفتد، همه پیشنهادها شبیه به آن کاراکتر می شود

 آقای دلاوری این اواخر گویا در فیلم «جاده فرعی» ایفای نقش کرده اید. چطور شد که بازیگر این فیلم کوتاه شدید؟
– کارگردان این فیلم پندار اکبری است که از دوستان خوب من است. ضمن اینکه بعضی از فیلم کوتاه ها برای بازیگر جذابیت و جای کار بسیاری دارد. البته من پیش از این هم تجربیاتی در این زمینه داشته ام. سال ها پیش در یک فیلم کوتاه برای یکی از دوستان بازی کردم و هیچ وقت هم فیلم را ندیدم و از سرنوشت آن بی اطلاعم. من در این فیلم در کنار مسعود رایگان و مهتاب کرامتی بازی کرده بودم. بعد از آن هم حدود یک ماه پیش از عید در فیلم «بازگشت» بازی کردم که کارگردان آن هم یکی از دوستانم بود.
 طبق صحبت هایتان پس در کارهای کوتاهی بازی می کنید که دوستانه و رفاقتی است؟
– در واقع من خیلی اهل بازی در فیلم های کوتاه نیستم، اما در همین حد هم یا دوستانه بوده و یا اینکه فیلمنامه برایم جذابیت داشته و زمان زیادی را هم از بازیگر نمی گیرد. اما در فیلم «جاده فرعی» من سابقه همکاری با پدرشان را از سال ۷۴- ۷۵ داشتم و با خود پندار هم دوست هستیم. بنابراین زمانی که به من پیشنهاد این کار داده شد، با کمال میل پذیرفتم.
 فکر می کنم فیلمنامه و نقش هم در «جاده فرعی» برایتان جذاب بوده؟
– بله فیلمنامه و نقشم را در این کار دوست داشتم. من نقش جوانی را بازی کردم که دچار توهماتی می شود. امیدوارم پس از تدوین هم نتیجه آنطور که فکر می کردم، شده باشد.
و در کنار این فیلم در چه کارهایی در سال جدید حضور داشتید؟
– ۳-۴ کار پیشنهاد شد که هم تلویزیونی بود و هم تئاتر که به دلایلی نتوانستم آنها را بپذیرم. سال گذشته در فیلم «آزاد به قید شرط» به کارگردانی حسین شهابی هم بازی کرده ام که هنوز اکران نشده است. ما بین این کارها هم اجرای تئاتر داشتم.
 می توان گفت شما یکی از بازیگرانی هستید که خود را محدود به یک مدیوم خاص نمی کنید و هم روی صحنه تئاتر تجربه کسب می کنید و هم مقابل دوربین سینما و تلویزیون بازی می کنید.
– بله من همیشه می گویم که کار من بازیگری است و نباید خودم را محدود کنم. ضمن اینکه با توجه به علاقه ای که به تئاتر دارم، در کنار آن سینما و تلویزیون هم برایم جذاب است. من هم سعی می کنم تا جایی که امکان داشته باشد، نقش های متفاوت را بازی کنم. چون شرایط به گونه ای است که اگر یک بازیگر بتواند از عهده یک نقش به خوبی بربیاید و آن نقش جا بیفتد، همه پیشنهادها شبیه به آن کاراکتر می شود. اما من سعی کردم که حداقل این را برای خودم بشکنم و اگر نمی توانم حداقل اینکه فاصله زمانی برای آن نقش بگذارم. یعنی چند سالی از آن نقش مثبت و یا منفی بگذرد. البته تا جایی که در توانم هست. چون می دانید که خیلی همه چیز دست بازیگر نیست و باید منتظر پیشنهادها بماند. به خصوص اینکه باند بازی در سینما خیلی رواج پیدا کرده و همین امر باعث شده تا بازیگر حق انتخاب زیادی نداشته باشد.
 متاسفانه در سینما که باندبازی بیداد می کند. فکر می کنم تنها جایی که از این اتفاق مصون مانده صحنه تئاتر است.
– در تئاتر این مسائل خیلی کمتر است و باندبازی که در سینما وجود دارد، در تئاتر نیست. بدین معنی که وقتی شما را روی صحنه تئاتر می بینند، بیشتر پیشنهاد داده می شود تا اینکه سر فیلمبرداری باشی و فکر می کنند تصمیم نداری تئاتر کار کنی و یا وقت نداری و یا ترجیح می دهند با گروه خودشان کار کنند. البته فضای تئاتر به نسبت گذشته گسترده تر شده است و حتی بازیگران سینما و تلویزیون هم به سمت تئاتر گرایش پیدا کرده اند. اما متاسفانه باندبازی در سینما غوغا می کند. من در شرایطی این مسئله را عنوان می کنم که هنوز از بیکاری رنج نبرده ام و در طول سال پیشنهاد دارم. اما به عینه می بینم که وضعیت سینما روز به روز بدتر می شود.
 فکر می کنید همه مسائل به پول و کمبود بودجه برمی گردد و بازیگرانی که دستمزد کمتر می گیرند و یا عده ای پول می دهند و مقابل دوربین می روند و یا همه چیز به مدیریت ها برمی گردد؟
– به نظر من بخشی از آن به مسائل مالی و بحث دستمزدها برمی گردد. اما بخش عمده ای از آن به یک سری بده بستان ها برمی گردد. یک زمانی بود که می گفتیم سینمای ما سینمای جوان شده است و از پیشکسوت ها کمتر دعوت به همکاری می شود که به عقیده من کار درستی نیست. یعنی کنار گذاشتن بازیگران پیشکسوت و قدیمی کار اشتباهی است. من جوان برای کسب تجربه باید در کنار پیشکسوت قرار بگیرم تا کار یاد بگیرم. ضمن اینکه وضعیت سینما خیلی به هم ریخته است و به یک سری قابلیت های آدم ها هیچ توجهی نمی شود. روابط آدمها و رفاقت در انتخاب بازیگر تعیین کننده شده.
و البته که برخی نویسنده ها بازیگران پیشنهادی خود را به گروه تحمیل می کنند!
– به هر حال از این دست مسائل در اغلب کارها وجود دارد. گرچه من معتقدم اگر نویسنده روی یک نفر اصرار داشته باشد، منطقی تر است. چون خالق فیلمنامه است و کاراکترها را بیشتر و بهتر می شناسد و می داند بازی کدام بازیگر برای آن نقش مناسب تر است. اما عوامل دیگری که این کار را انجام می دهند، معقول نیست. من بیست و چند سال است که در تئاتر، سینما و تلویزیون فعالیت می کنم و تجربیات بسیاری در این زمینه کسب کرده ام. زمانی که می‌شنیدم مردم از باندبازی در سینما می گفتند، من به شدت با این مسئله مخالف بودم. اما خودم بارها این مسائل را دیده ام. به عنوان مثال سال ۹۰ فیلم «خودزنی» به کارگردانی احمد کاوری که برای جشنواره فجر کار کرده بودم و همه برای این فیلم زحمت کشیده بودند. من هم همه انرژی ام را برای آن فیلم گذاشتم اما به دلیل یک سری مسائل فیلم از بخش مسابقه خارج شد و به بخش جنبی منتقل شد. این یک نمونه از باند بازی ها و اعمال سلیقه ها در سینما بود که گفتم. حال اینکه با وجود فضای مجازی اتفاق دیگری رقم خورده است. اینکه بازیگری که تعداد فالوورهایش بیشتر باشد، شانس بیشتری برای حضور در این عرصه دارد! انگار هر چقدر حاشیه بیشتر داشته باشی، شانس بیشتری هم داری. البته من نمی توانم منکر حضور بازیگران مستعد جوانی هم در این حرفه باشم که فعالیت می کنند و در میان این داستانهایی که وجود دارد، توانسته اند بازیگران مستعدی باشند. منظور من همه بازیگران نیستند، بازیگران جوانی هم در این میان هستند که حرفی برای گفتن دارند و این خیلی خوب است.
متاسفانه این اعمال نظرها و سلیقه ها در سینمای ما وجود دارد و روز به روز هم بیشتر می شود.
– بله موافقم.
و زمانی که یک بازیگر فوت می کند، همه به یاد وی افتاده و از خوبی ها و توانایی اش سخن می گویند! البته امیدوارم در سال ۹۶ اتفاقات بهتری بیفتد.
– خیلی به سال ۹۶ یا ۹۷ امیدوار نباشید. همواره این روند ادامه خواهد داشت. با این حال من به شخصه هر زمان که در کاری بازی می کنم، مثل روز اول با همان انگیزه و انرژی سر صحنه می روم و هنوز هم امیدوارم یک کاراکتری به من پیشنهاد شود که بتوانم خودم را نشان بدهم و بیشتر دیده شوم.
 خودتان چطور؟ دغدغه کارگردانی ندارید که بتوانید نقشی را بازی کنید که خودتان آن کار را ساخته باشید و شرایط اینگونه برایتان مهیا شود؟
– نه من دغدغه کارگردانی هیچ وقت نداشتم. البته در زمینه تئاتر و تله فیلم پیشنهاد شده است، اما من فکر می کنم که کارگردانی کار بسیار سختی است و نیاز به مطالعه و توانایی خاصی در آن زمینه دارد و من این را در وجود خودم نمی بینم. بیشتر دوست دارم روی کار خودم متمرکز شوم. البته کارهای دیگری مثل موسیقی و ورزش انجام می دهم که فکر می کنم این ها هم در جهت کار بازیگری و لازمه این کار است و نیاز بازیگر است که در این زمینه ها هم فعالیت داشته باشد.
 فکر می کنید فضای مجازی و حضور در آن تا چه حد برای بازیگر لازم است؟
– به نظر من از فضای مجازی در کشور ما به درستی استفاده نمی شود. البته من هم حضور دارم و فعالیت می کنم، اما نه خیلی زیاد. با این حال از کامنت های مثبت انرژی می گیرم. البته برای تئاتر در فضای مجازی می توان تبلیغاتی کرد.  بیلبوردها هزینه بر هستند و با بودجه کمی که به تئاتر اختصاص داده شده، نمی توان از طریق بیلبورد مردم را با تئاتری که روی صحنه است آشنا کنند. باید از روش های دیگر برای تبلیغ استفاده کرد. در غیر این صورت چندان کاربرد ندارد.